گونشلی

مقدمه و معرفی طرح
(بیان مسئله، اهمیت و ضرورت اجرای طرح، اهداف پژوهش)

درمانهای عضوی یا زیست شناختی عمده در روان پزشكی شامل، دارو درمانی،ECT، نور درمانی،‌ محرومیت از خواب، جراحی روانی است.

با این كه هنوز دانش سایكوفارماكوتراپی به خصوص در دهه گذشته گسترش چشمگیری داشته است ولی دارو درمانی، معمولاً به تنهایی كافی نیست . درمان با صرع الكتریكی یكی از مؤثرترین و ناشناخته ترین درمانهای روان پزشكی است . در مورد تاریخچه استفاده از این روش باید گفت: قسمت اعظم سابقه ECT مربوط به سال ۱۹۳۴ است. بیش از آن كه تشنج توسط برق انجام شود به مدت ۴ سال از تشنجهای ناشی از پنتیلن تتروازول به عنوان درمان استفاده می‌كردند.

اوگوسولتی ولوچیوبینی، بر اساس كارهای فون مدونا نخستین درمان با صرع الكتریكی را در آوریل ۱۹۳۶ در روم به كار بردند. در ابتدا به این درمان،‌ با شوك الكتریكی،‌ اطلاق می‌شد، اما بعد آن را تحت عنوان درمان با صرع الكتریكی شناختند، و از آن تا حال ECT عنوان یكی از سالمترین و مؤثرترین درمان بیماران روان پزشكی استفاده می‌شود.

امروزه روش ECT و مداخلات بیهوشی آن چنان به دقت اصلاح شده است كه دیگر درمانی بی خطر و مؤثر برای بیماران دچار اختلال افسردگی ماژور، حملات شیدایی، اسكیزوفرنیا، و سایر اختلالات وخیم روانی تلقی می‌شود. ولی برخلاف درمانهای دارویی تغییرات زیستی-عصبی القا شده بر اثر صرع درمانی كه لازمه موفقیت آن هستند هنوز مشخص نشده است. خیلی از پژوهشگران اعتقاد بر آن دارند كه از ECT در درمان بیماران بسیار كم استفاده می‌شود و دلیل اصلی این امر باور غلط در مورد ECT دانستند، كه محركشان لااقل تا حدی اطلاعات غلط و مقالاتی است كه از رسانه های غیرتخصصی وسیعاً به مردم منتقل می‌شود.

از آن جا كه ECT مستلزم  استفاده از برق و تولید تشنج است. بسیاری از عوام، بیماران، و خانواده های بیماران، ترس ناموجهی از آن دارند، چه در مطبوعات حرفه ای و چه در مطبوعات غیرتخصصی گزارشهای غلط بسیاری دیده می‌شود، كه مدعی ایجاد صدمه دائم مغزی در نتیجه ECT شده است . با این كه اكثر آن گزارشات را رد كردند، شبح صدمه مغزشی ناشی از ECT هنوز بر ذهنها سنگینی می‌كند.

دانلود فایل